Vulera sent na sirinata,
come si usava t’ant anni fa…
a menz’anotte ‘mpunta, a luna compiacente,
s’ammuccia nu mumentu, pi mi fa suspirà…
Volano ‘ncielu paroli ruci,
canta nu coru n’anima ascuta,
sta vucia r’angelo ‘ndà sta nuttata,
vena e mi porta sta sirinata.
E mo chi puri a luna si è ammucciata
e ma pigghiatu sta malincunia…
sentu st’amuri chi scava ‘mpittu a minia.
E a notte s’a purtatu puri i stelle,
e n’è rimasa guna a chiù lucente…
che chianu chianu lassa u postu u jurnu
e si su fatui i cingu e ij nu dormu…
E mò chi puri a luna jè tramuntata,
e alla finestra su rimasa triste e muta…
ij che u cori mia agghjiu sbannatu,
già aspettu, quannu vena nata vota…
Di Angelo Console
Da LO SPECCHIO DELLA VITA, Brignoli Edizioni