A sirinata

 

Vulera sent na sirinata,

come si usava t’ant anni fa…

a menz’anotte ‘mpunta, a luna compiacente,

s’ammuccia nu mumentu, pi mi fa suspirà…

Volano ‘ncielu paroli ruci,

canta nu coru n’anima ascuta,

sta vucia r’angelo ‘ndà sta nuttata,

vena e mi porta sta sirinata.

E mo chi puri a luna si è ammucciata

e ma pigghiatu sta malincunia…

sentu st’amuri chi scava ‘mpittu a minia.

E a notte s’a purtatu puri i stelle,

e n’è rimasa guna a chiù lucente…

che chianu chianu lassa u postu u jurnu

e si su fatui i cingu e ij nu dormu…

E mò chi puri a luna jè tramuntata,

e alla finestra su rimasa triste e muta…

ij che u cori mia agghjiu sbannatu,

già aspettu, quannu vena nata vota…

 

Di Angelo Console

Da LO SPECCHIO DELLA VITA, Brignoli Edizioni

Ti potrebbero interessare:

Lascia un commento

Il tuo indirizzo email non sarà pubblicato. I campi obbligatori sono contrassegnati *

Questo sito usa Akismet per ridurre lo spam. Scopri come i tuoi dati vengono elaborati.

Close