‘Na vota c’era nu barunu, tinja terre, animali e case chi mancu jiddu u sapija quanti. U palazzo suja avia stanze chi ci ti pirdivisi e li magazzini jerini chjini ri ogni bene ri Dio: vino, prisutti, furmaggio, grano, patani, fasuli, cugnitti, giarli… Ri tutto.
Nu jurnu jiviri a bussà allu palazzu nu povuriddo. Java girennu cu dui zaricchie, nu cauzuno chjino ri pezzi allu culu e na cammisa.
“Pi carità, ma rai na ffedda ri pane, sungu murtu ri fame?”
U barunu chi tutto tisu avija jutu a japri, cangiaja culuru. Appena ni tuccavisi u suja ni vinia lu vattimintu ri cori.
“Oh, ma tu ci stai chi cirividdi!”, rispusiri u barunu, ” Vai disturbannu a genti, cusì. E chi ti crerisi ca qua c’è ‘na panetterja! Pani nun ni tengu.”
U povuriddo nun si persa d’animo, alli strapazzi c’eriri abituato.
“Si nun tenisi pani, mi basta puru ‘nu stuzzariddo ri vuccularo o ri lardo!”
“Ma viri a du ti n’aja jì! Mo ti jettisi alla carne, pi ti mantene liggiro. Qua nun si macellano animali, quista nun è ‘na chianga.”
“Mi scusassi, vossignoria. A fame è nivura comi la morte. Ratimi almeno ‘na junta ri ficu o ri farina, cusì mi fazzu nu picchi ri catalana.”
Lu barunu, ca vuci grossa:
“Certo ca sì ‘nu bello tipo! Mo, sta a biri, ca a casa mia è divintata ‘nu mulino!”
“ ‘Na guccia r’acqua! Sutta ssu soli mi moru ri siti.”
Allu barunu n’erini acchianati i nnirivi:
“Quista è ‘na casa, u voi capisci. Raintra nun c’è ‘nu puzzo!”
U riscursu continuajri ancora, ma gunu jera surdu e l’autru ca panza vacanta: u poviriddo a circà ancuna cosa pi si fa passà a fame e u barunu chi ra sta ricchia nun ci sintja. Cuntinuava a grirrà che ‘nta casa nun c’era nenti.
A nu certo punto l’ummunu chi zaricchie trasa ‘nta casa e si vari a mitti a ‘n’angulu vicinu a ‘nu mobbilu. S’abbasciajri i cavuzuni e si misiri a cacà.
Nun l’avissa mai fatto! U barunu, comi ‘n’urco:
“Miserabbile! Cani rugnuso! Murtu ri fame! Chi stai facenno?”
U povuriddo calmo e tranquillo s’acchjanairi i cauzuni:
“Ji, quannu tengo certi bisogni, mi ni vago in certi zoni abbandonate, adduvi nun c’è nenti. Visto che ‘nta sta casa nun c’è nenti, quista nun è na casa, ma na turra abbandunata, nu scarazzo. E ji crero che si po’ usà puru comi ‘na latrina”.
Da Zi’ Ruminica, bon’anima.
FOTO: Rete